The Fat Men of Wat Ko Kaew Suttharam

Abstract

The murals of Wat Ko Kaew Suttharam, Phetchaburi have been well-studied. However, Wat Ko’s “Fat Men” figures – one in the Retreat to Pālelaiyaka scene and another in the Awakening scene, have largely been overlooked by English-language scholarship. Several scholars have claimed that there are no representations of Chinese in the temple, however, other sources have identified this character as a Chinese monk. In this article, I explore the following question: Who exactly are the Fat Men? Relying on visual analysis of this mural panel, I draw comparisons with Chinese art and argue that one of them is a caricature based on Budai, the Chinese Mahayanist representation of Maitreya, the Future Buddha. Apart from relevant secondary scholarship, I draw upon descriptions of Phetchaburi and the Chinese presence there from the primary accounts of visitors and travellers to Siam to supplement my analysis. Next, I discuss the possibility of the two Fat Men being Phra Sangkachai, who is often mistaken for Budai in a Thai context. Lastly, I offer a brief discussion of the significance of the Fat Men in wider scholarship. 

จิตรกรรมฝาผนังที่วัดเกาะแก้วสุทธารามหรือวัดเกาะถือว่าเป็นที่รู้จักและศึกษากันในวงกว้าง อย่างไรก็ตาม ภาพของบุรุษรูปร่างอ้วนท้วม 2 คน คนหนึ่งใต้ภาพพระพุทธในเจ้าในปางปาลิไลยก์ อีกคนหนึ่งใต้ภาพปางสมาธิยังคงเป็นที่ถูกมองข้ามในงานเขียนวิชาการที่เป็นภาษาอังกฤษ นักวิชาการจำนวนไม่น้อยมีความเห็นว่าในวัดไม่มีภาพที่แสดงถึงชาวจีน แต่บางแหล่งก็ชี้ว่าภาพที่กล่าวมานั้นเป็นภาพพระจีน ในบทความนี้ผู้เขียนได้เปรียบเทียบภาพทั้งสองภาพกับศิลปะจีนและให้ความเห็นว่าหนึ่งในสองภาพนั้นเป็นภาพเชิงล้อเลียนที่มีพื้นฐานจากพระปู้ไต้ (Budai) ซึ่งเป็นภาพแทนพระศรีอริยเมตไตรยในแบบจีน นอกจากข้อมูลทุติยภูมิที่เกี่ยวข้องแล้วผู้เขียนได้ใช้หลักฐานอ้างอิงปฐมภูมิจากบันทึกของชาวต่างชาติที่เข้ามาในสยามที่มีการพูดถึงชาวจีนในเพชรบุรีเพื่อประกอบการวิเคราะห์ หลังจากนั้นผู้เขียนได้พูดถึงความเป็นไปได้ว่าบุรุษอ้วนทั้งสองคนคือพระสังกัจจายน์ที่มักเป็นที่สับสนกันกับพระจีนปู้ไต้ในไทย สุดท้ายผู้เขียนได้สรุปบทความด้วยการพูดถึงความสำคัญของ “บุรุษอ้วน” ทั้งสองในการศึกษาเชิงวิชาการในภาพรวม